Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ"

αποσπασμα απο το κειμενο:

Le communisme, une médiation ?

 

Ιούλιος 2010, Temps critiques

Το επαναστατικό μοντέλο [1], που παραμένει προσκολλημένο στην παράδοση- απομίμηση έχει συμβεί μόνο μία φορά στην ιστορία, όταν η αστική τάξη, μετά από επτά αιώνες ανάπτυξης των ανταλλαγών, της ορθολογικής γνώσης, των μέσων επικοινωνίας, της τεχνολογίας, των δικτύων και των εδαφών, δεν είχε πλέον παρά να πάρει ως ώριμο φρούτο τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος είχε ήδη σε μεγάλο βαθμό διαμορφωθεί σύμφωνα με τις ανάγκες της, και έτσι να κάνει μια οριστική και όχι προβλεπτική επανάσταση. Από τότε, αυτή η τάξη δεν σταμάτησε να κάνει επανάσταση έως να διαλυθεί η ίδια – και το καπιταλιστικό-δικτυακό της avatar συνεχίζει να την κάνει ακολουθώντας μια καθαρά επιθετική και καταστροφική λογική.

Το επαναστατικό σχήμα καθαυτό είναι άνευ αντικειμένου και αυτό το ιστορικό ατύχημα δεν θα συμβεί ξανά. Η μεταφορά του προλεταριάτου ως νέα επαναστατική τάξη έδειξε ότι είναι μια επικίνδυνη αυταπάτη (αυταπάτη που προφανώς δεν έχει ακόμη διαλυθεί εντελώς). Αυτό δεν σημαίνει ότι οι προλεταριακοί αγώνες ήταν μόνο αυτό, αλλά (...) είναι από την πτυχή της εξέγερσης που είναι πιο ενδιαφέροντες και όχι λόγω της ένταξής τους σε οποιαδήποτε επαναστατική στρατηγική.

Η ιστορία είναι δημιουργία. Το καπιταλιστικό-δικτυακό σχήμα βασίζεται στις ροές της συμπυκνωμένης ενέργειας και μια δικτύωση όλο και πιο  προωθημένη και πολύμορφη, ταυτόχρονα φυσική και συμβολική. Αυτό το σύστημα έχει μια φιλοδοξία και ένα πεδίο εφαρμογής πλανητικής εμβέλειας. Ενοποίησε τους πληθυσμούς με την μεγαλύτερη σημασία και διαχειρίστηκε τις επιθυμίες τους χρησιμοποιώντας συστήματα  πολύ δαπανηρά σε ενέργεια Σε περίπτωση αποτυχίας του δικτυακού-συστήματος, τι θα γίνουν αυτές οι επιθυμίες; Να περιμένουμε μια ειρηνική «μεταβατική περίοδο» προς κάτι που δεν είναι σαφές; Όχι, είναι πιο πιθανό ότι η κοινωνία θα διασπαστεί, ότι η ενεργοβόρα ενοποιημένη-δικτυακή περίοδος που διοχέτευσε τις επιθυμίες δισεκατομμυρίων ανθρώπων μέσω των σπορ, της εργασίας, του σεξ, των ναρκωτικών, της ιεραρχίας ή άλλων, θα δώσει την θέση της, όταν ολοκληρωθεί, σ’ ένα πλήθος από μικρές κοινωνίες λιγότερο ή περισσότερο ειρηνικές των οποίων οι στόχοι είναι απρόβλεπτοι. Απρόβλεπτη είναι επίσης η κατάσταση του φυσικού κόσμου εκείνη την στιγμή: ποια εδάφη θα εξακολουθούν να είναι κατοικήσιμα, παρά τη ρύπανση, τις επιδημίες, κλπ..

Ακόμη και αν θεωρήσουμε απλώς στην επιθυμητή ανάπτυξη της "κοινωνίας μας" ή "των κοινωνιών μας", ακόμη και σε μια, σε μεγάλο βαθμό, ουτοπική προοπτική, θα πρέπει, αν προτείνουμε λύσεις, να σκεφτούμε την τεχνική ως όλον και να μη πιστέψουμε ότι μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον καπιταλισμό, εκτοπίζοντας ένα μέρος από την τεχνολογία του (πυρηνικά εργοστάσια, νανοτεχνολογία, φυτοφάρμακα ...) και διατηρώντας το υπόλοιπο, σύμφωνα με την οικο-νατουραλιστική ανθρωπιστή οπτική. Ούτε ότι μπορούμε να έχουμε ακόμα "εθνικές" στρατηγικές, σύμφωνα με την παράδοση- απομίμηση. Αυτές αντανακλούν περισσότερο τις τοπικές και πραγματιστικές στρατηγικές: την άμεση δράση για την ανάκτηση εδαφών, απλώς και μόνο επειδή σε περίπτωση κατάρρευσης του διεθνούς εμπορίου, τα προϊόντα διατροφής θα υπερτιμηθούν. Δεν πρόκειται επομένως να προβλέψουμε τις πιθανές καταστροφές ευχόμενοι να μην συμβούν ούτε να χλευάσουμε τους επίσημους καταστροφολόγους ή τους ανθρωπιστές ή ελευθεριακούς καταστροφολόγους. Η καταστροφή έχει ήδη συμβεί: η στέρηση από την πλειοψηφία των ανθρώπινων κοινοτήτων της επικράτειάς τους, σε δύο μόλις αιώνες, δηλαδή, στην κλίμακα της ανθρώπινης ιστορίας, στην διάρκεια ενός φλας. Όλα τα άλλα δεν είναι παρά διαχείριση της κρίσης. Ακόμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι θα μπορέσει να υπάρξει επιστροφή στο παρελθόν, τουλάχιστον σύμφωνα με μια προγραμματική και ομαλή λογική. Ως εκ τούτου, το να συνοψιστεί σε μία λέξη, η δράση που προτείνεται να εκτελεστεί (επανάσταση) ή ο στόχος (κομμουνισμός ή συμβουλιασμός ή αυτονομία, κ.λπ.). φαίνεται μια αντίληψη που ανήκει στην παράδοση-απομίμηση. Το να μιλήσουμε απλά για συλλογική επανεδαφοποίηση σε μια προοπτική συνελευσιακή (assembléiste), θα ήταν άραγε ασυμβίβαστο με το άμεσο άλλο-μέλλον της ανθρώπινης κοινότητας;




[1] Αυτό είναι εν μέρει λόγω των πολλαπλών σημασιών της λέξης, εν μέρει επειδή η λέξη αναφέρεται σε ένα σχέδιο που άφησε η Παράδοση του προοδευτισμού που επιστρέφει στην ιστορική μήτρα του: την αστική επανάσταση, ενώ έχει εσφαλμένα επεκταθεί στην επαναστατικότητα, προλεταριακή ή άλλες (εθνική απελευθέρωση, φοιτητικές απεργίες, ανατροπή ενός αγώνα εξουσίας μεταξύ αντίπαλων φατριών στο εσωτερικό του κράτους όπως η ουκρανική «Πορτοκαλί Επανάσταση», κ.λπ.). Η ασάφεια είναι πολύ λιγότερο ενοχλητική όταν μιλάμε για την επανάσταση σε ένα πλαίσιο που δεν είναι αμιγώς κοινωνικό (πράσινη επανάσταση, τεχνολογική επανάσταση, επιστημονική ή βιομηχανική, γεωργική, σεξουαλική, του Κοπέρνικου, κλπ..) γιατί διαπιστώνουμε την μεταφορά